1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
54
Okunma
Her şeyden vazgeçtim,
bir cümleden, bir sesten,
adımı çağıran eski bir bakıştan.
Yoruldum kendimi ikna etmekten,
yarım kalan umutları tam sanmaktan.
Bir telim hüzün,
geceye yaslanan bir isyan.
Bir telim alaycı,
“olurmuş gibi” yapan hayattan.
Bir telim dua,
adı konmamış bir sabah için.
Bir telim suskunluk,
en doğru cevabı orada bulduğumdan.
Her şeyden vazgeçtim
ama içimdeki çocuktan değil.
O hâlâ
düştüğü yerden kalkıp
“belki” diyor,
inatla.
Bıraktım yükleri,
öğretilmiş doğruları,
başkalarının çizdiği yolları.
Kendime kaldım;
eksik, kırık
ama nihayet gerçek.
Her şeyden vazgeçtim
ve garip bir şekilde
ilk kez
Bir senden vaz geçemedim..
5.0
100% (3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
