Köşenin başında yanan ışık var ya ey hayat !
O, benim işte !

Fersiz yanımla aydınlatıyorum
Uzak iklimleri
Cam önü beklentilerin kaçıncı düş kırıklığı
Avuçlarına biriken kim bilir ?
Filizkıran fırtınasının artığı
Üveyik sadakati ile ilişirken satır aralarına
Ahh ! dedi desibeli yüksek tonda
Kirli hakikat !

Yüzünü dökmüş sarı sayfalara düşen çehresi
Ne de hüzzam bakıyordu taksimsiz bir ney faslında

Neydi sahi ?
Gözlerine oturan bu eskitme yalnızlık
Kulağına çalınan uğultular
Hangi yitikliğin ardına düşmüş zaman
Bakışlarına asılıyordu tükenişler apaçık
Hiç yoktan değilse bile birde off ! düşüyordu
‘’Karşı ki, dağların’’ umrunda olmayan
İçilen kahvenin dumanına yüklenerek efkâr
Rüzgâr ucunda savruluyordu
Ulaşıyordu ‘’filbahri’’ kokusunda
Deliyordu zamanı ortasından
Yalnızlık kokuyordu aslında
Filbahri bahane
Ya da en hasından avuntu

Ahşap cumbaların sökük tahtaları
Ne vakit ilişse gözüne
Kara taşlı sokakta sırt sırta vermiş
Komşulukların tükendiği zamandan kalan
Aydınlığı kendine kör sokak lambası

Yapayalnız

Dalıyordu geçmişe;
Sonsuz kere hüzzam

Sek sek oynayan mahallenin kızları çoktan evlenmiş
Erik aşırmaya gittiğimiz bahçeler tarumar
Hayrat çeşmesi akmaz olmuş mahallenin
Kesilmiş hayır hasenât
Camlarına ziften perdeler çekilmiş pencereleri
Nasıl aydınlatır sokak lambası

Gelmez kahve kokusu burnuna artık
Bir çift lafın beli kırılmaz
Belli ki kırılamaz
Hükmü düşmüştür kırk yıllık kahvenin


Ulakların ağır ağabeylere nâmeler taşıdığı zamanlar
_Ulan kerata gene kaptın ikibuçuk kuruşu diyen!
Yeni terleyen bıyıklarını buran
Cepkeninde ucu yanık sözler biriktirmiş
Karayağız bakışlı dünlerin kahve renkli gözleri
Nerde ahh şimdi neredeler ?

Ve nihayet
Fersiz yanından akan sözlerin
Çekilirken azar azar noktaya ram


Bak yine taksimsiz ney üflenmekte duy ey gece!
Saç tellerini semazen eyleyen mâşuk ersin visâle



Yahya İncik
19.07.2009
Arşiv