İnsan yaradılışıyla mübalağa etmeye başlar hayata.
Önce yenilmek gerekir, anlamak için hayatı.
Kazanmak içinde öyle değil mi ?
Defalarca yenilmek, düşmek. kalkmak gerekir.
Bir varoluş başlar sonra,
Kendi içinde, kalıplaşmış benliğinde.

Önce kendini tanıman gerekir.
Kaybolmak mı istiyorsun hayatın içinde ?
Yoksa kazanmak mı?
Ya da mutlu olmak mı ?
Hepsini aynı anda başaramadığını, anladığın gün.
Kendini tanımaya başlayacaksın.
Seçimini yaptığın her yolun, aslında baş mimarı SEN olacaksın.
Verdiğin her kararda bir SEN daha doğacak içinde.
Her hatan, her yanlışın seni bir SEN daha yapacak.
Tökezleyeceksin ve düşeceksin....
Kalkmak istediğinde etrafında ’’sevdiklerinden başka’’
kimse olmayacak. Ama her düşüp kalktığında
Değişecek listendeki ’’en sevdiklerin’’
Ve sen bir kez daha öğreneceksin,
Aslında hep tek olduğunu.

Hayat mı ?
O zaten hep aynıydı. hiç değişmedi ki
Peki neydi, bizi birbirimize kırdıran.
Hangi taşlı yollardı, Önümüze barikat olan.
Kimin elleriydi, yakamıza yapışan ?
Zehri şerbet diye içiren kimdi, kimlerdi ?

İNSAN, insandı aradığın sorunun cevabı.
Peki hepimiz aynı topraktan, aynı çamurdan,
Aynı etten, aynı kemikten yaratılmadık mı?
Peki hepimiz çocuk olmadık mı ?
Ağlamadık mı, gülmedik mi ?
O zaman neyin kavgasıydı bu, neyin hırsı, neyin inadıydı.
Neden hep dünyamızda savaşlar çıkmak zorundaydı.
Neden doymadı hiç gözümüz?
Yoksa dikenli teller gözümüzü, Kan mı eyledi?
Hiç mi aynı yıldızlara bakıp, aynı düşü görmedik.
Aynı kitaplarda, aynı masalları hiç mi dinlemedik.

Neden gökyüzünde, kanatlı demir yığınlar var ki?
Oysa ki; biz böyle hayal etmemiştik.
Bizim göklerde mavi kanatlı kuşlarımız vardı.
Masum çocuklarımızın, renkli uçurtmaları vardı.
Güneş her sabah, gülümsemek için doğardı bize.
Kışlarımız bile güzeldi.
Kar topu oynar, kardan adam yapardık.
Biz büyüsek de hep çocuk olurduk.
Karanlık çökünce ihanetler başlamazdı,
Sevgiler yok olmazdı, aşklar bitmezdi.
Ateş sadece ocaklarda olurdu, yanmazdı ocaklar.
Kararmazdı, iyiliğe inanan güzel kalpler.
Yağmurlar sadece şehri yıkardı. yıkılmazdı şehirler.
Kandiller sönmezdi, düşmezdi yıldızlar.
AY geceye mahsup, mehtap, olurdu odamızda.
Yalanlar sığmazdı dilimize, bilmezdik ayrılığın dilini.
Eskitemezdik anıları en güzel dostlukları.
Paylaşırdık dünyamızı, bölüşürdük ekmeğimizi.
Acılarımıza ortak olur, dertlerimize beraber dinlerdik.
Yaslanırdık sevgilinin omzuna, güvenirdik sözüne.
Tutardık ellerimizi, tanımazdan önce insanı.

ve İNSAN eli değdi Heryere. Her yer bulaştı günaha..
İnsan eli değdi heryere, her yer bulaştı günaha.