0
Yorum
16
Beğeni
0,0
Puan
55
Okunma
renksizdi sesler.
kaybolurken umut,
kendi eşiğinde durup
vazgeçmeyi öğreniyordu.
düşüncelerim çoğaldıkça
nefesim düğümleniyordu.
daha boğazımdan geçmeden
içimde bir şeyler eksiliyordu
adı yok, ama izi vardı.
gözlerimin içine bakıp,
utanmadan gülüyordu karanlık,
pis bir sevinçle,
sanki her yalanla biraz daha
dans ediyordu.
düşünceler art arda boğuluyordu,
bir kez daha.
o boş cümlelerin arasında.
kader dedikleri
belkide tam da buydu
arzuların çizildiği o dar yolda
nefessiz kalmak.
bakışlarım suskundu.
boğazımdaki sessizlik düğümdü artık.
sesimi arıyordum kendi içimde
sadece bir kez,
duyabilmek için.
bu sessizliğin içinde,
düşler yeşerirken
yitip giden sesleri yeniden dinliyorum.
duymak için.
kendimi çağırmak için.
*
Mehmet Demir
161221
