uzun yol otobüslerinde
artık uzun hikayeler okunmuyor matmazel

hele ki…
hikayenin hamuru acı ve kederden yoğrulup
içeriğinde üzünç kırıntıları varsa
daha ilk sayfada ekşiyor yüzler
-fazladan bir acıya karnım tok denip
öfkeyle kapanıyor kitabın kapağı

insan acıyı içinde taşıdıkça büyür diyorlar ya
yalan matmazel y a l a n
biz büyüdükçe
acının hamallığını yapıyoruz sadece

yüzümüze toz pembe bir gülüş asıp
iyi bir eş
iyi bir anne
iyi bir baba olabilmek için
Polyanna’ya taş çıkartan yeteneğimizle
mutluymuş rolünü oynarken
sahnenin sadece dekorundan ibaretiz

bu hayat oyununda iki fakir figüranız...
mutsuzluğumuzun müsebbibi olan ve
gülüşlerimizin bam telini koparıp
-tüh ulan bugün de yaşıyorum diyecek kadar
hayattan nefret ettirenler
bir bir topladı bütün ödülleri
bize kala kala
-olur böyle şeyler takma kafana diyen
kaypak cümleler kaldı

yani anlayacağın vurulduk matmazel
en zayıf yerimizden
kalbimizden vurulduk
aynı tencereye kaşık sallayıp
aynı yastığa baş koyduklarımızın elinden çıkan
oklarla vurulduk

bu yüzden avazını içine hapsetmiş
gök gürültüsü kadar suskun
ıslığını yitirmiş rüzgar kadar mutsuzuz
bu yüzden herkese
her şeye
kendimize bile dargınız

olsun be matmazel o l s u n

acı denen arsız çenginin sergilediği
bütün hünerlere ve
vaktinden evvel çığ düşen saçlarımıza
nispet yaparcasına
patlat bir kahkaha
yeşile biraz daha yeşil
maviye biraz daha mavi sür

aşka dair her cümle
kanasa da dudaklarımızda
sil yüzünün gergefindeki o gamzeli hüznü
gül matmazel
acının alnına kurşun sıkar gibi gül

ceset’leş’miş insan kalıntıları
muttasıl acı kotarırken ömrümüze
kır acının mührünü
cümbür cemaat mutsuzluğa inat
şarjöründeki son kurşunu öper gibi gül

çünkü…
gülünce
acımıyor sanıyorlar