1
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
57
Okunma
İnsan,
kendi yüreğinin duvarına çarpa çarpa
öğreniyor acının ölçüsünü.
Her çarpışta biraz daha yaralar,
kanamıyor belki
ama cok acıtıyor….
en çok da geceleri.
Ben sana kelimeler verdim,
avuçlarında ısınsın diye.
Sen başkasının sesinde büyüttün onları,
adımı anmadan.
Ve o an anladım ki:
İhanet, sırtından vurulmak değilmiş;
kelimelerin
sahibini unutmasıymış.
Şiir, okuyanla değil
yazanla yanarmış meğer.
Bir başkasının dudağında
sönüyormuş içimdeki mumlar.
Şimdi kelimelerimi geri alıyorum,
sesimden düşenleride,
suskunluğumdan kalanlarıda,
Bir daha kimseye emanet değil bu dil.
Bu şiir bende kalsın,
çünkü bazı yaralar
ancak sahibinde iyileşir.
5.0
100% (5)
Cevap Yaz