1
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
66
Okunma
Bir şeyi kaybettik
adını koyamadığımız bir yerinde günün.
Belki bir durakta indi
belki akşamüstü cebimizden düştü
kimse fark etmedi.
Şehir her zamanki gibi konuştu bize
reklam panoları, yarım kalmış cümleler
ve bir çayın buğusunda
saklanan yorgunluk.
Biz sustuk.
Sustum ben de.
Sen vardın,
ama bir yokluk gibi.
Yan yana durduk
iki ayrı eksilme olarak.
Kalabalık tamamladı bizi
daha da eksilterek.
Mefkud olan neydi bilmiyorum:
bir inanç mı,
erken söylenmiş bir söz mü,
yoksa insanın kendine geç kalması mı?
Gece çöktü,
her şey biraz daha yerine oturdu
yerine oturmayan tek şey içimizdi.
Bir sigara yandı,
dumanı bile kalmak istemedi.
Sonra anladım:
Kayıp olan bir şey değildi,
bizdik.
Bulunması için
önce vazgeçilmesi gereken.
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz