Dedim ya, ben insanım...
Hafızam nisyan, kalbim isyan ile maluldü başta. O deli rüzgar tersten esince,
Yıkıldı sandım bütün o kurduğum sırça köşkler. Bahar dallarımı ayaz vurdu,
Döküldü yapraklarım sararıp birer birer.

"Bittim" dediğim yer, meğer "Yettim" denilen yermiş.
O korkunç ayrılık,
Sadece bir suretten kopuş değil,
Aslına dönüşün ilk sancısıymış.
Anladım ki;
Kimse kimsenin boşluğunu dolduramazmış bu alemde,
Herkes kendi yarasını, kendi elleriyle sararmış.

Acı, göğsümün ortasında kor bir düğümken, Çözüldü gözyaşlarımla secdede.
Başımı yere koyduğum an, arşa değdi ruhum. Dışarıda fırtına koparken, içeride bir sükunet... Beni terk eden her ne varsa,
Bana "O’nu" hatırlatmak için gitmiş meğer.

Allah sevgisi, bir sığınak değil, bir uyanış oldu sonra.
Artık ne rüzgarın sertliği korkutur beni,
Ne de gidenlerin ayak sesleri.
Biliyorum ki;
Kışın bağrında saklıdır baharın müjdesi,
Ve ayrılık, sadece vuslata susamış bir bekleyiştir.

Şimdi bekliyorum...
Acele etmeden, isyan etmeden.
Her nefes, O’na bir adım daha yaklaşmak demek. Asıl kavuşma,
Bu emanet canın,
Sahibinin "Razıyım" dediği ana ermesidir.
Ben insanım;
Acıyla yontuldum, aşkla pişeceğim,
Ve bir gün, geldiğim o sonsuzlukta dineceğim.

Ben insanım şiirleri sona erdi..