SEN ÇIKTIN KARŞIMA

Ben beni ararken sen çıktın karşıma,
Edalı gülüşle, mest eden bakışla.
Nefesim kesildi, titredi sözcüklerim;
Merhabana bile bir merhaba diyemedim.
Dudaklarım kilitlendi,
En güzel cümleler kifayetsiz kalırken boğazıma esir düştü.
​
İkimiz de sustuk; nemli gözler konuşuyordu.
Beyin lügatımızdan silinmişti sanki bütün kelimeler.
O an anladım ki, ışıksız dünyamın ışığı senmişsin;
Karanlık dünyam ışığa gark oldu.
Kör bıçağın kestiği yaralar şifa bulurken,
Gülüşlerinde umutlarım filizlenip boy veriyor sanki.
​
Bu bir karşılaşma değil, yılların beklediği bir an.
Dışarıda rüzgâr yok, ama içimde fırtına kopuyor sevinçten.
Gözlerimiz konuşuyor; bin yıllık hasrete kavuşmanın sevinciyle.
​
Ben beni aramıyormuşum aslında...
Tozlu bir defter arasında, bir yanı eksik kalmış yarım bir şiirdim.
Eksik gönül cümlelerimi tamamlayan sen oldun.
Anlıyor musun, seninle başlayan bir yanım tamamlandı?

Aslında, seni arıyormuş hayata küskün gözlerim.
Şimdi hayata öyle mutlu, neşeli bakışı.
Yolculuk bitti, nihayet. Yorgun ruhum seninle huzur buldu.
Artık bu arayış son arayış; umutsuz arayışımda ben beni buldum.

​İzzet GAYRETLİ
T.R. 02.07. 1997