Gece çökerken şehrin omuzlarına,
içimde yine o haslet büyüyor ağır ağır.
Yalnızlık, odanın bir köşesinde
beni yıllardır tanıyan eski bir gölge gibi.

Konuşsam…
kelimelerim sende kırılacak diye korkuyorum;
açılırsam, içimde sakladığım hikâyeyi duyarsan
belki de uzaklaşırsın diye
kalbim kendi kabuğuna çekiliyor.

Sen ise…
gecenin içinden sessizce süzülen
efsunkar bir ışık gibisin;
baktığım her yerde seni görüyor gözlerim
ve her buluşumda
yakınlığın kadar uzaklığın da büyüyor içimde.

Ve işin en tuhafı ne biliyor musun?
Bazen bir anda, sebepsiz bir sessizlikte
sanki omzuma dokunan görünmez bir el gibi
birden sensiyorum
hiç söylemediğim bütün cümlelerime hükmeden,
içimde yıllardır susan o özlemle.

Bazen düşünüyorum;
belki bir gün cesaretim büyür de
sana doğru bir adım atarım,
sesim titremeden…
Ama bil ki;
suskunluğumun ardındaki her nefes,
başlamaya cesaret edemediğim için
sessizce seni özlemekten ibaret.

09/12/2025 01.02

~ Ülgen