0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
44
Okunma
yağmurlara eğdim başımı,
hüznümün ağırlığını
onların omzuna bıraktım yıllarca.
gözyaşlarım, bulutlarına sızan
küçük birer itirafdı.
kışa gelince…
onda saklı bir kırılganlık var bilirim;
ben ise her kar tanesini
bir yüzün beyazlığına benzetip
mevsimden çalıntı bir güzellik yaptım.
En çok geceye borçluyum.
karanlığını içimde çoğalttım,
bütün sessizliklerimi
yıldızlarının titreyişine astım.
ay ışığı, bilmez misin?
sen kendi güneşinden doğarken
ben sana karanlık hikâyeler anlattım;
ışığının üzerine gölgeler bıraktım.
güneş…
her sabah alnıma sıcaklığını dokudun,
ben ise sana karşı
soğuğumu sakladım cebimde.
şimdi…
her birinize ayrı ayrı
minnetle sesleniyorum:
doğayı değil,
kendimi yazdım
ilhamıma sizler eşlik ettiniz.
