​Gecenin en derin yerinde, saatler durmuş sanki,
İki damla yorgunluk, iki karanlık pencere.
Kirpikler ağır, ama ruh bir tüy kadar hafif,
Bir türlü inmez perde, bekleyişe inat.

​Duvar saatinden gelen o yavaş tıkırtı,
Sanki zaman değil, kalbin ritmini sayar.
Hafızanın dehlizlerinden gelen eski bir kırıntı,
Her kapanma denememde uykuyu uzağa salar.

​Ne bir fincan kahve, ne de yastığın yumuşaklığı,
Bu gözleri dinlendirmeye yetmiyor artık.
Işık sızar aradan, betonun soğuk ıslaklığı,
Zihnimde dans eden binlerce sinsi cınlamalar.

​Gündüzün yükünü geceye taşıyan gözler,
Yarınlara dair binlerce cevap arar durur.
Kırmızı bir çizgi, yorgunluğun son sözler,
Sonsuz bir boşluğa, sessizce bakar durur.

​Oysa ne güzel olurdu şimdi bir rüyaya dalmak,
Dünyayı kapatıp, başka bir âleme geçmek.
Ama uykusuz gözler, vazifeyi bırakmaz,
Sanki bu uyanıklık, ödenmesi gereken bir borç.