​Betonun soğuk yüzünde, bir avuç yıldız tozu,
Şehrin gürültüsünde kaybolmuş, küçücük bir sızı.
Ne bir yatak sıcaklığı, ne de bir masal sesi,
Onların vatanı sokak, annesi kaldırımların ninnisi.

​Kocaman gözlerinde, erken büyümüş keder,
Her geçen gölgeden umut dilenir, sabır bekler.
Yırtık pırtık giysiler, ruhlarına dar gelen,
Cep harçlığı değil, bir lokma ekmek arayan.

​Oyunları yorgun bir kaldırım taşı,
Kahkahaları buz tutmuş vitrinlerin ardında.
Misket yerine, sigara izmariti toplarlar,
Hayat, acı bir ders, her gün yeniden başlar.

​Gecenin kör karanlığı çöktüğünde şehre,
Birbirlerine sokulur, titrek birer nefesle.
Çatlak duvardan sızan ışığa bakıp dalar güne,
Belki de rüyalarında pamuk şeker tarlalar.

​Büyürler sessizce, kimse görmez, kimse bilmez,
Yüreklerinde ince bir sızı, hiç mi hiç dinmez.
Kaldırım çocukları; unutulmuş, incinmiş, yarım,
Bir el uzansın diye bekleyen, bu şehrin sessiz çığlığı.

Kaldırım Çocukları.