UNUTSANA BENİ O ŞİİRİN O DİZESİNDE


Göğün çatlağından sızan karanlık
bugün omzuma düştü.
Adımlarımın yankısı bile bana yabancı artık.
Bir şey fısıldadı içimde:
Unutsana beni.

Senden kalan gölge
gecenin en karanlık yerinde bile büyüyordu.
Gölgenin altından her geçişimde
ömür çizgim biraz daha kırıldı.
Rüzgârın bile taşıyamadığı bir ağırlıktın.

Kalbimin ortasında bir ülke çöktü.
Bayrağı suskunluktan,
yolları kaybolduğum izlerden örülü bir ülke…
Bu ülkeyi kimse bilmez,
çünkü yıkıntılarımda sadece sen dolaştın.

Gece indi,
yıldızlar bile yüzünü sakladı benden.
Bir kalbin taşıyabileceği en ağır sessizlik çöktü içime.
Senin adın,
her nefesimde bir zincir daha attı.
Ve o zinciri koparırken,
ellerim kanarken fısıldadım:
Unutsana beni.

Bugün bir kapı kapandı ardımda.
Dönüp bakmadım, dönemezdim.
Çünkü geri bakış,
insanı kendi mezar taşına baktırır.
Ben mezarımı değil, ömrümü seçtim.

Şimdi yürüdüğüm yol
kendi gölgemi bile arkamda bırakıyor.
Adını taşımayan bir geleceğe doğru gidiyorum.
Ne ağırlığın var artık omzumda,
ne sesin var içimde.
Sadece bir cümle kaldı geride,
biten bir hikâyenin en suskun hakikati:

Unutsana beni o şiirin o dizesinde…

Hüseyin Erdinç