Kurtuldum.
Tıpkı bir yılanın eski derisini atması gibi.
Senin o dar, zehirli gömleğinden sıyrıldım.
Narsist sevgili. Bu etiket, artık geçmişin sesi,
tozlu bir plak.
İçimde hiçbir şey kalmadı,
ne öfke ne de tutunma isteği.
Sadece o büyük, sessiz boşluk:
Yıkılışın ve yeniden doğuşun sıfır noktası.
Beni yere çivilediğin o kara topraktan,
şimdi usulca itiyorum gökyüzüne doğru.
Bir fidan düşün, küllerin arasından baş veren,
çatlak bir mermeri delip geçen inatla.
Yükseleceğim.
Bu bir yemin. Bir kehanet değil,
damarlarımdaki kanın ritmi.
Eğreti duran her şeyi,
çürümüş her anıyı,
bir kış temizliği gibi söküp attım.
Gövdemde artık senin izlerin değil,
kendi gölgemin deseni var.
Kök salıyorum, evet,
ama sadece yerin derinliklerine değil;
bilincimin ve özsaygımın derinliklerine.
Bak! İşte o ilk yeşil yaprak,
Gür bir şekilde açılıyor.
Bu sadece bir iyileşme değil.
Bu, kendi yörüngesini bulan bir gezegenin telaşsız dönüşü.
Gök salacağım. Rengimle, ışığımla,
Kimsenin küçültemeyeceği o büyük maviye.
İyileşeceğim.
Zaten iyileşmeye başladım bile.
Her nefeste daha az sen, daha çok ben.
Şimdi buradayım.
Kırık değil,
ama bambaşka bir biçimde,
yeni.

Hüseyin TURHAL