Nihal’in Aynasından Sırlara Yolculuk

I
Bir avuç geceydi adım,
Nihal dediler,
Rüya denen şafaktan düştüm.
Sen ki, zamansız bir nehrin kıyısında duran
Taşrada unutulmuş bir minyatür kadar esrarlısın –
Gölgem suya değdiğinde çoğalıyorsun.

II
Avrupa’nın sisli caddelerinde kaybolmuş gazeller söylüyorum;
Her sokak lambası bir kandile dönüşüyor,
Senin adını mırıldandıkça.
Ey modernliğin unuttuğu ruh,
Betondan kalbimi çalan ilahî senfoni!
Seninle her buluşma,
Kayıp bir elyazmasının satırlarına dönüşüyor.

III
Mistik bir haritayız ikimiz:
Doğu’nun neyinden Batı’nın piyanosuna uzanan
Aşkın köprüsü.
Sen Nihal’sin –
Adın, yağmur sonrası toprak kokusu gibi içime sinen
Bir sır.
Bedenimde gezinen yıldızlar,
Seninle konuşuyor sessizce.

IV
Alegoriydik belki de:
Sen – vuslatı simgeleyen bir güvercin,
Ben – kanadı kırık bir firavun kuşu.
Zamanın dışındaki bahçede buluştuk;
Her öpüşümüz,
Mitolojik bir heykelin gözyaşlarıyla ıslanmıştı.

V
Metafizik bir aynadayız şimdi:
Sen Nihal,
Ben – aynanın bu tarafında titreşen bir hayal.
Avrupa modernizminin kayıp şövalyesi,
Doğu’nun dervişi oldum seninle.
Aşk dediğimiz şey,
İki kıtanın birleştiği o ince çizgide saklı.

VI
Mistifik bir efsaneyiz;
Senin tenin,
Varlığın sırrını çözmeye çalıştığım
Kutsal bir metin.
Her dokunuşum,
Semavi bir alfabeyle yazılıyor sonsuzluğa.

VII
Son söz değil, başlangıç bu:
Nihal’im,
Sen ve ben,
Aşkın tercümanlarıyız.
Batı’nın resmettiği portrede,
Doğu’nun ruhunu taşıyan
İki çiçeğiz.
Ve her açan tomurcuk,
Yeni bir âlemin kapısını aralıyor.