Ey Nihal’im, ey canımın içindeki can,
Her anışımda adın, bir dua olur dudaklarımda,
İçimde bir gül daha açılır, bir âlem daha kurulur sana.
Seninle tamamlanır her an, seninle anlam kazanır zaman.

Seninle yeşeren her nefes, ekilmiş bir sonsuzluk tohumudur toprağıma.
Adımların, yeryüzüne düşen en zarif ilahi;
Nereye bassan orası cennet olur,
Biraz daha güzel, biraz daha yaşanası...

Ey Nihal’im, ey varlığın anlamı,
Sen bir mevsim değil, sen bir varoluş sebebisin.
Kalplerin inançsız kaldığı çağda, sen bir yürek dinisin.

Sen bakınca, gece sussa da sussun,
Gökyüzü diz çökse de çöksün;
Çünkü güzellik sende durmaz, sende başlar—
Sana bakan her şeyde çoğalır, sana dokunan her an aydınlanır.

Ey Nihal’im, sen bir sırrım, sen bir yolculuğum;
Sana baktıkça içimdeki seyr-i sülûk tamamlanır.
Sen bir metaforum, sen bir miraçım;
Adın geçtikçe şiirler dillerde, gönüllerde yer eder.

Sen bir alegorisin varlığımın, sen bir tasavvufum;
Senden ötesi yok, seninle her şey var.
Sen Nihal’im—sen, benim en kutlu gerçeğim.