14 Mayıs 1964’te, şu anda Güney Kıbrıs Rum Kesimi’nde kalan Larnaka’dan sabah saatlerinde işlerine gitmek üzere servis otobüsü ile ayrılan 11 Kıbrıslı Türk yolcudan bir daha haber alınamaması, tam 43 yıl sonra bu Kayıp Otobüs’te bulunan 11 Kıbrıslı Türkün kalıntılarına, ekim 2006’da bir kuyuda rastlanması konulu çekilen Kayıp Otobüs Belgeseli...

İzlerken yüreğinizin acımamasının, gözlerinizde hüznün olmamasının imkanı yok. Büyük çoğunluğu kayıp kişilerin eşleri ve çocukları ile yapılan görüşmeleri içeren belgesel, toprağın, umudun ne olduğunu çok iyi anlatmış. Ekranda konuşan babası kaybolduğu tarihte yeni doğan ve 43 yaşında babalarının bir kuyuda kemikleri bulundu haberini alan bu insanların gözyaşları ağırdı demli acılarının damlalarıydı. En çarpıcı iki şey vardı bütün söylenenlerde bana göre; topraklarına para akışının temini için tehlikeli olduğu halde her sabah 11 kişinin ve daha kaç tanesinin işlerine gitmeleri ve 43 yıl sonra babalarının kemiklerinin bulunduğu söylendiğinde donan bakışlarıyla, 43 yıl boyunca gelecek umudu ile beklemenin son bulduğu bu tarih onların anlatımı ile oyunlarının bittiğini söylemeleriydi.

Belgesel sonunda ben o gözlerin içinden birkaç mısra aldım. İzlenmeye değer bu belgeselden elimde kalan bu şiirim ve o gözlerin içindeki hüzün.

Mayıstı / Bin dokuz yüz atmış dört
Anam doyurup umudunu
Uğurladı kapı eşiğinden
Gözlerinde korkunun çaresiz ufku


Larnaka
Güneş nereden doğup nereye kayboldu
Babam ceplerimde çocuk kokusu
Kayıp otobüste umut yolcusu
Bisikletimi gömdüğüm kara kuyu


Sen gidince gitti arkandan çocukluğum
Yokluğun ilişince gölgeme
Güneş bile yüzümü okşamaz oldu
Soğudu yüreğim aklım biraz daha yoruldu


Çocukların babası gidince
Meğer bütün çınarlar yıkılıyormuş
eller utanıyor dokunmuyor saçlarıma
Baba sen gidince / gariptim onca sene


On bir çatı altında o ürkek yas
Karanlığın ayak sesleri dinlenir oldu
Mezar taşlarına inat her akşam kapıda
Gelmedin baba, adım yetim oldu


Kırk üç yıl sonra kara o kuyuda
Bitmeseydi bekleseydim yolları
Baba artık tükendi umudum
Sen görmedin büyüdüm / bitti oyunlarım


Nevim Karahan