Yüreğinize sağlık...

Siirinize cevaben olsun satırlarım.🙏

Sen beni anlamasan da olur,
ben seni susuşlarından da anlarım.
Bir bakışınla, bir omuz silkişinle…
Zaten kelimeler hep eksik kalırdı aramızda.

Ben senden bir masal beklemedim hiç,
bir gülüş yeterdi,
bir sigara dumanında kaybolan bakış,
bir “iyi misin?” sorusu belki.
Benim için aşk, büyük laflar değil,
sessiz bir akşamda yan yana oturabilmekti.

Sen “olmaz” dedikçe,
ben içimden “belki” dedim hep.
Sen duvarlarını ördükçe,
ben ellerimle tırmandım üstlerine,
tırnaklarım kırıldı,
kalbim yara bere içinde kaldı.
Ama olsun dedim,
bir parça senli sessizlik,
koca bir yalnızlıktan iyidir.

Ben seni olduğun gibi sevdim;
hatalarınla, kabuğunla, inatlarınla.
Kırıklarını bile benimsedim,
çünkü ben tamir etmeyi değil,
severek dayanmayı öğrendim senden.

Bazen içimden geçerdi —
“bir gün gelir, o da anlar” diye.
Ama artık biliyorum,
herkes kendi sessizliğinde kalıyor.
Sen kendi yalnızlığının içinde kayboldun,
ben kendi sabrımın içinde büyüdüm.

Yine de, bak, hâlâ buradayım.
Ne senden bir özür bekliyorum,
ne de geri dön diye yalvarıyorum.
Sadece bil istedim:
Ben seni yargılamadan, hesap sormadan,
her şeye rağmen içimde sakladım.

Çünkü bazı sevgiler kavuşmak için değil,
yarım kalmak için yazılmıştır.
Ve ben o yarım kalan satırların ucunda,
adını hâlâ usulca fısıldıyorum:
“Olmasan da olur,
ama bil… hâlâ buradayım.”