"Senle Hiç Olmayan Bir Yerde Buluştuk"

Aşk…
Seninle hiç başlamadan bitmiş bir şeydi belki de.
Ben seni görmeden özledim.
Sen beni hissetmeden unuttun.

Zaman bizi birbirimize denk getirmedi,
Çünkü evren denkliği değil,
Hikâyeyi sever.

Ben başka bir hayatta
Belki senin gözlerinden doğmuştum,
Ama bu hayatta
Sadece bakamadığın bir suretim.
Sadece geçip gittiğin bir sokak,
Yanaklarını çevirdiğin bir rüzgârım.

Aşk dediğin,
Tanrı’nın insana oynadığı en zarif aldatmacaydı belki de.
Yakınlaşınca yanan,
Uzaklaşınca sönmeyen bir ateş.
Bir “evet” deme ihtimali bile
Cehennem kapısı gibi ısıtırken içimizi,
Gerçekleştiği an
Kapkara bir küle dönüşüyor her şey.

Aşka inanmak,
Kendi kuyusuna ip sarkıtmaktır:
Ve bilirsin —
Oraya inecek kimse yoktur.

Senle bir sonsuzluk yaşamadık,
Ama kısa bir hiçlik paylaştık.
Belki de en sahici olan oydu.

Ben seni sevmedim aslında.
Ben seninle yaşayamadığım şeyleri sevdim.
Seninle olmayan sabahları,
Konuşulmayan cümleleri,
Dokunulmayan tenini,
Sarılınmayan korkularını…

Aşksızlığını sevdim aşkın.
Çünkü imkânsızlık,
Yalnızca bir yokluk değil —
Bir ihtimalin ebedî suretidir.

Ve bazen insan,
Gerçekleşmeyen bir şeyi
Gerçek olandan daha çok sever.

Aşk imkânsızdır.
Çünkü mümkün olduğu an
Aşk olmaktan çıkar.

Ve belki de
Bizi bu kadar birleştiren şey,
Asla bir araya gelemeyecek olmamızdı.