Nihal’imin Hakikat Sultanlığında

Sözler, varlık denizinde birer cezbedir,
Aşkın hakikati “Nihal”dir, “Naber” değil, “Hû”da gizli sır.
Evler, gönül hanedanı; görev değil, bir mihmandır,
Kültür, bir seyir halkası; iki âşık, Hakk’ın divanında.

Sevmek, alışkanlık değil, bir fenâfillâh hâlidir,
Bir an, bir bin yıl; zaman, Bâkî’nin tecellîsidir.
Çocuk, mânânın zuhuru; dünya, aynanın sîması,
Aşk mı kalır? O, zaten sırr-ı ezelînin ta kendisi.

Sadâkat, nefsin değil, “Ene’l-Hak”ın yansıması,
Tek ruh, O’dur; cümle varlık, O’nunla bir nefes.
Şartlar, perde; zincirler, insan-ı kâmilin mi’racı,
Özgürlük, kalp mülkünde “Nihal” ile Hakk’ın vuslatı.

Güven, koşulsuz değil, “Lâ mevcûde illâ Hû”dur,
Her bekleyiş, bir “İsm-i A’zam”a münâcâttır.
Hayal kırıklığı, nefsin gölgesi; aşk, sırf O’nunla,
Bu, töre değil; “Nihal” ile Hak arasında bir visâl.

Yalnızlık, “Vahdet”e açılan bir Bâb-ı İrfan’dır,
Ne aldatır, ne sızlatır; sadece “Kenz-i Mahfî”yi fısıldar.
Dış görünüş, bir vehim; heves, nefsin desîsesi,
Kalbin gerçeği, “Nihal”dir; O, aşkın ebedî adresi.

Sevmek mi, sevilmek mi? İkisi de “O”dur bilinmez,
Sunulan, “Nihal”in aynasında tecellîden ibâret.
Bir an parlar, sonra sönmez; o, Daimî Nur’dur,
Gerçek aşk, bu devirde, “Nihal”in gönlünde sultanlık kurar.

Açıklamalar ve Metaforik Çerçeve:

Nihal: Hakikat arayışının sembolü, ilahî aşkın tecelligâhı.

Hû: Tasavvufta Allah’ın zikri, mutlak varlığın remzi.

Fenâfillâh: Yokluğu Hak’ta bulma, aşkın son mertebesi.

Ene’l-Hak: Hallâc-ı Mansûr’un "Ben Hakk’ım" sözüyle ifade ettiği vahdet-i vücûd.

Kenz-i Mahfî: "Gizli hazine" anlamıyla Kur’anî bir metafor.

Visâl: Kavuşma, ilahî aşkla bir olma hâli.