Ben seni çok özledim

O kalbin içinde,
özlenenin en güzelinde
bir meleğin kanatlarında başlar hikâye...
Gül kokulu dizeler dökülür ardından...

Seçtiğim her kelimeyi, noktayı bile
kalbimin üstüne koyup
öyle şiir yazdım...
Gül suyuyla yıkayıp
yıldızlara astım tüm hecelerimi.
Tüm mısraları
en güzel bahar çiçeklerinin
sevgisinden toplayıp
öyle şiir yazdım ben sana.

Bu gece yine şiirler bir başka,
şarkılar bir başka...
Hasretim bir başka, özlemim bir başka.
Özledim deyişini özledim yâr...
Özledim deyişini...

Dokundu yine içten içe,
derinden derine.
Sanki yüreğim kopup
sökülecek yerinden.
Gönül yangınını söndürecek
tüm şiirlerimden,
canıma can katan
“özledim seni” deyişlerinden...
Bir sevda vurdu beni...
Özledim seni yâr, özledim seni...

Bazen hüzün, bazen neşe...
Bazen de âlemin en mutlu insanıyım.
Sanki baharda yeni açan
çiçeklerin arasındayım,
mor salkım, sarmaşık
güllerinin ortasındayım.
İçimde hoş bir hasret,
sensiz olan bir gurbet...

Bu gece ne uzunmuş,
güneş neden görünmedi?
Minarelerin ışığı yandı da
efkârım neden dinmedi?
Derbeder makamında sabah ezanı ile
ruhumun hicranına
sensiz bir gün daha eklendi...
Gökyüzüne, baktığın yıldızlara baksam
dinler mi özlemim?
Sevgin aklıma gelince
sevdana buğulanır gözlerim.

Sende özledin mi,
söylesene gönlümün güzeli?
Bir üç beş...
Kaç defa aklına düştüm?
Kaç defa aklındaydım,
kaç defa kalbine düştüm?
Söylesene, kaç defa özledin yâr...
Kaç defa özledin?

Ben seni çok özledim...
Çok özledim...
Ben seni çok özledim...

-