Sen gidince her şey bitti
Kelimeler koptu… Şiir sona erdi
Aşk kitaplarını kaldırdım,
ayracı yırtıp,
altını çizdiğim sayfaları kopartıp attım
Seni anımsatan her şeyi attım
Vazgeçtim…
Yürüdüğümüz kaldırımlara basmaz oldum.
Çaya şeker attım
Sigaranın markasını değiştirdim…
Bergamotlu çaydan, lavanta kokusundan da,
seni hatırlatan her şeyden vazgeçtim

İğde ağaçlarının altından geçmiyorum.
Dalını kopartıp getirmiyorum.

Hiçbir kadının gözüne bakmadım
sana benzeyecek diye…
Gülünce yere eğdim başımı,
gamzelerin aklıma gelmesin diye…

Sen gidince her şey değişti…
Şarkılar, şiirler değişti…
Müslüm Baba’cı dostlar edindim
Şarkı bitince gözyaşımız ayrı,
hüznümüz hep aynı:
“Sevda yüklü kervanlar bizim yüreğimizden geçer,
Aşk şarabı içenler bizimle aynı derde düşer.”

Hep böyle değiliz; bazen halimize güler,
kahkahalar atarız
Kanadı kırılan,
yere düşen kuşlar gibiyiz.
Gökyüzünün maviliğine dalar gözlerimiz,
çırpına çırpına hüzünlü şarkılar dinleriz…

Gün doğdu, sabah oldu;
yine karanlık her yer
Benim dünyamın sabahı yok ki…
Telefon baş ucumda,
gözüm onda, kulağım aramanda

İçimde bir hüzün var, adını koyamadım
Seninle geçen zaman
belki bir rüya imiş, uyanamadım.

Burnumda tüten,
sinemde solmayan gülüm
Ne dedimse yalan… Vallahi yalan…
Bugün dayanamadım,
dayanamadım yine
En sevdalı şarkıları açtım
En duygulu şiiri yazdım
Ah çekip tüm fotoğraflarını
masanın üstüne attım
Ben seni unutamadım, sevdiğim
Ben seni unutamadım…