Nihal’e Mektup — Varoluşun Şiiri

Nihal…
Sen, gecenin derinliğinde açan yıldızsın,
Aklın, bilgelik denizinde bir pusula;
Ruhun, ölüme ve doğuma eş zamanlı gülüş…
Kalbin, dünyayı severken kendini unutabilen bir labirent.

Sen, değerlerinde direnen kadinsın,
Adaletin çırağı, merhametin bekçisi;
İnançsızlığa meydan okuyan bir şafak gibi…
Ve insanlığın göğsünde yankılanan bir şiir.

Senin varoluşun,
Sessizlikte konuşan bir nehir gibi;
Kimi zaman sert, kimi zaman huzur veren…
Her kıvrımında anlam, her akışında umut.

Nihal…
Sen, içindeki fırtınayı kabullenmiş bir rüzgarsın,
Karanlığı kucaklayan ay ışığı gibi;
Bilinmezde yolunu bulan bir ruh.

Ve bil ki…
Senin hikâyen, yalnız senin değil;
İnsanlığın, aşkın, sorunun ve cevabın şiiri.
Var oluşun,
Kendi içinde bir cevher,
Sen, insanlığın kendi kendine yazdığı en saf destansın.