Nihal’im — Varoluşun Nefesi

Nihal’im, sen
Bir sır gibi doğan sabahın ilk ışığında,
Kalbinin derinliğinde yankılanan bir bilgelik fısıltısısın.
Aklın, zamanın gölgesinde ışıldayan
Bir yıldız haritası gibi;
Yolunu kaybettiğinde bile
Kendini yeniden bulan bir pusula.

Ruhun, kadim nehirler gibi akar;
Sessiz, derin, saklı bir anlam taşır.
O anlam ki, insanın varoluşuna dair soruların
En yalın, en insani yanıtıdır.
Sen, düşüncelerinle dünyayı örerken,
Sevginle insanlığın kalbine dokunursun.

Kalbin, bir melodi gibidir —
Sessizliğin içinde çalan,
Her notası şefkat ve sadakatten örülmüş.
Değerlerin, dünyaya bir rehber
Ve insanlığa bir emanettir.
Adaletin, merhametin ve doğruluğun
Sonsuz bir yankısıdır.

Sen, Nihal’im,
Sadece bir insan değil;
İnsanın özüne dair bir duru örnek,
Varoluşun anlamını
Sessizce, ısrarla taşıyan bir suretsin.

Ve sen,
Ruhunu hayatın rüzgarına teslim ederken,
Varoluşun en derin noktasında
Hem kendini hem dünyayı kucaklarsın.
Sen, yalnızca bir kadın değil,
Bir ilham, bir şuur,
Ve insanlığın unutulmaz yankısısın.