3
Yorum
15
Beğeni
5,0
Puan
132
Okunma
“İçinle Konuşan”
gecenin kalbinde
bir ışık sızıyor içime,
adını bilmiyorum —
ama biliyorum, benden eski.
sözlerim tükeniyor,
bir rüzgâr geçiyor dilimden,
her hece bir dua oluyor
ya da bir yara.
taşların susuşunu dinledim,
her biri bir kalp kadar ağır,
her biri bir sır kadar sessiz.
gözlerimi kapadım,
içimde bir nehir akıyordu,
suyu yoktu, sesi vardı,
sesi yoktu, anlamı vardı.
orada,
zamanın kanatları durdu,
ışık kendi gölgesine döndü.
ben diye bir şey kalmadı,
sadece bir nefes
kimden geldiği bilinmeyen.
bir kuş uçtu içimden,
kanadı rüzgâr,
yolu görünmeyen bir dua.
göğsümde yankılandı bir ses:
“sen hiçtin,
ama hiçlik de sensin.”
ellerim toprağa değdi,
toprak göğe,
gökyüzü gözlerime.
ve ben artık bir ismim değil,
bir çağrının içinde duran sessizliğim.
HAKAN
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz