Aşk, bir nakkaşın titrek parmağında doğdu,
Kalem, levh-i mahfuzdan süzüldü kalbime.
Her çizgi bir secde, her nokta bir dua
Adını yazdım, cihanın ilk harfine.

Ruhuma çizilmişsin, mürekkebi sabır,
Kalbimin kıblesi sensin ey Hakk’ın nazı.
Ne zaman ellerim dua için kalksa,
Parmak uçlarımda titrer, isminin yazı.

Bir gece Tur dağı’na benzetti gönlüm seni,
Karanlığımda yanan ilk nûr sensin.
Ey kalbimin Farsça mısrası,
Her harfini Kur’an’dan öğrenmişim ben.

Sana dokunmak değil muradım, bilirim,
Zira aşk dokunmakla eksilir bazen.
Ben seni görmeden sevmeyi öğrendim,
Züleyhâ gibi, Yusuf’un hasretinden.

Ne zamandır sustum, gönlümde bir sema var,
Melekler döner isminin etrafında.
Gözlerimi kapadım, her karanlıkta
Sen doğarsın, turuncu bir sabah gibi.

Rüzgâr, saç tellerinden bir dua taşır,
Her esinti de kalbim secdeye varır.
Bir elif uzanır arşa, adının çizgisiyle
Ve aşk, kalemin ucunda yeniden yaratılır.

İncinmiş bir ayet gibiyim sensiz,
Okunmamış, yarım kalmış bir sûre.
Oysa ben seni, Rabbimin sesiyle duydum
Bir ezan vakti, kalbimin minaresinde.

Ey ruhuma çizilmiş Kadın,
Cennet kokulu fırtına, ne zamandır dilimde
Senin adınla başlıyor her şiir her dilde.

Aşkı sorarlar bana,
Derim ki: “Bir sabırdır, bir secdedir, bir çizgidir.”
Her çizgi, senin yüzünden bir iz taşır,
Her izde, Hakk’ın tecellisi gizlidir.

Kudüs’te bir akşam,
Gökyüzü senin rengine bürünür,
Cemreler düşer kalbimin harfine
Ve dualarım da hep aynı kelime: Sen.

Ey nûrunu Rahmân’dan alan kadın,
Yeryüzüne sükûtla inmiş kadın
Sen bana yazıldın, kader mürekkebiyle
Ben sana çizildim, kalem-i kudretle.

Sonra sustum…
Çünkü sustukça çoğaldın içimde
Adın, kalbimin kıyısına yazıldı
Ve ben anladım; aşk, konuşmayan bir dildir.

Ben seni inkâr edemem,
Zira inkâr, seni anlatmayanların işidir.
Ben seni sevdim,
Çünkü Rabbim seni emanet etti bana.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(5 Kasım 2025)