ZAN ALTINDA. “AŞK”

Bir sessizliğin gölgesinde yakalandım.
Elimde senin adın,
cebimde sustuğum bin kelime.
Zaman, bir dedektif gibi geziniyor üzerimde;
aşkın işlendiği o geceyi arıyor hâlâ.

Belki bir bakıştı tetikleyen,
belki bir “merhaba”nın ucunda patlayan bir masumiyet.
Ne fark eder ki?
Kalp, kendi kabahatini hep geç fark eder.

Ben seni sevdim ,
bir gölün dibindeki ay yansıması gibi:
dokundukça dağılan,
ama kayboldukça büyüyen bir ihtimal olarak.
Sen ise,
ışığıyla kör eden bir sabah gibiydin;
güzelliğinde yanmak bile ibadetti bana.

Biz iki harften ibaret bir yangındık;
sen “ah” oldun,
ben “of”.
Ortada kalan sessizlikte
bir hayat sustu.

Kelimeler suç aleti,
gözlerin delil,
ellerin firariydi.
Ve ben hâlâ o suç mahallindeyim:
aşkın işlendiği kalp.

Ne zaman bir rüzgâr esse,
senin kokunla karışıyor pişmanlığım.
Her nefeste biraz daha suçluyum artık.
Çünkü seni anmak,
ölüyü mezarından çağırmak gibi ,
ve sen hep geliyorsun.

Zaman bile dosyayı kapatamadı.
Çünkü suçun tanığı hâlâ hayatta:
Ben.

Bir kalp nasıl beraat eder ki sevdiğinden?
Aşk, bazen cezasını kendi yazan bir yasadır;
her hükmü kalpte infaz edilir.

Ve şimdi,
her aynada göz göze geldiğim o cümle
aynı yerden vuruyor beni:

Aşk mıdır aşkın tek zanlısı,
Aşık edenin hiç mi suçu yok…
Hüseyin Erdinç