Aşkın ateşinde eridim, hamdolsun dedim,
Kül oldum, yine de “Ya Rab, sevmek sendendir” dedim.
Bir yangın ki rahmet olur, yakar ama arıtır,
Yanıştan korkmam artık, bilirim vuslat ışıktır.

Yüreğim bir secde yeri, adını taşır her an
Sustum, çünkü aşk konuşur,
Kelimeler susar o zaman.

Her nefeste bir teslim, her bakışta bir emir,
Ben aşkın hükmündeyim, kaderin yazdığı şiir.

Ne sitemim kaldı artık
Ne de “neden” diyen dilim,
Kırıldıkça parlayan bir aynadır gönlüm.

Her parçam bir dua oldu,
Her duamda senin izinde
Ben kaybolmadım sende
Kaybolmak bir denizdi göğüs kafesimde.

Aşkı anlatmak yetmez, yaşamak da zor zanaat,
Bir yanım yanmayı ister,
Bir yanım sabırla saadet.

Ne aldıysa benden zaman, hepsi seninle hoş,
Zira kaybettiğim her şey, seni bulmakla vuslat olmuş.

Kahrında bile lütuf var, benliğin harcı bu,
Dikenle süslenmiş gül bahçesi gibi her gün
Yandım, yandıkça arındım, arındıkça sana vardım,
Benim tek muradım, aşkınla var olup darda kalmaktı.

Bir gölge gibi sustum, sessizliğin sesini duydum,
Her şeyin içinden sen geçtin, ben yok oldum.
Teslimiyet, bir yanış değil, bir doğuştur aslında,
Bir ol demişim sanki, senin aşkında.

Küllerimden yeniden doğmak istemem artık,
Çünkü her doğuş, seni yeniden kaybetmektir azıcık.
Bırak yanayım öylece, sessiz, isimsiz, sitemsiz
Belki rüzgârla savrulurum, yine de senli, teslimiz.

Aşk, beni benden aldı, sana bıraktı usulca,
Artık ben yokum, her şey sensin bu kulca.
Benliğim çözüldü duada, varlığım bir sır gibi,
Ne adım kaldı ne ben, sadece aşkın gibi.

Bir gün gelir, rüzgâr yine taşır adını dilime,
Ben susarım, dua eder, seni eklerim kelime kelime.
Her harf bir secde olur, her suskunluk bir ibadet,
Ben aşkı senden öğrendim, teslimiyeti ibadet.

Ey aşk, ey kadim sır, ey varlığın öz hikmeti,
Ben sende tamamlandım, seninle buldum rahmeti.
Ne sönmek isterim artık,
Ne yanmaktan usanırım
Çünkü ben Teslim-i Aşk’ım yandıkça var olurum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(31 Ekim 2025)