Ey aşık! Beyhude ozan olmuşsun!
Sen hakk yolundaydın şimdi sapmışsın.
Tepeden, tırnağa kinle dolmuşsun,
Bu korkunç nefreti nasıl kapmışsın?

Her türlü günahı zevkle işlersin,
Gıybet yapıp, insanları dişlersin,
Kim bilir zihninde neler düşlersin,
Nefsinle savaşta hep bitapmışsın.

Nakşolmuş gönlüne kibir emrazı,
Hiç Allah olur mu bu hâle razı,
Besmele çekerek çalma o sazı,
Sen meğer batıla bir hitapmışsın.

Ağzına ne gelse söylersin onu,
Düşünmezsin neye varacak sonu,
Beyninde bir yere yaz hele bunu:
‘Nefsini kendine Allah yapmışsın!”

Bu fikirle büyük alim de olsan,
İlim deryasına her gün de dalsan,
Cami de beş vakit namaz da kılsan:
“Sen Allah’a değil; nefse tapmışsın!”

Derler ki dost acı söyler insana,
Bu yüzden, dost gibi seslendim sana,
Gel aşık tevbe et bak yaradana!
Ve deki: “Sen ne yüce bir rabmışsın!”