Nihal’im: Yorgun Omuzların Risalesi

Omuzlarına yaslandım, Nihal’im,
Üzerinde çağların yorgunluğu vardı,
Sanki bütün suskunluklar
Senin omuzlarında dinlenmiş gibiydi.

Gözlerin…
Karanlığı bile sarhoş eden bir geceydi,
Her bakışında uykusuz melekler
Kalbime inmeyi deniyordu.

“Mutlu değilim,” dedin,
Ve ben, kelimelerime secde ettirdim,
Bir tek Nihal’imi incitmesin diye
Sustum, suskunluğu dua bildim.

Kederin, yıllanmış bir şarap gibiydi Nihal’im,
Her yudumunda yanıyordum,
Ama yine de seni sevmeyi sevdim:
Seninle susmayı,
Seninle hiçliğe karışmayı bile…

Çünkü sen Nihal’im;
Hayatın unuttuğu bir anlamdın,
Bir kıyıya vurmuş merhamet,
Henüz adı konmamış bir sır,
Kalbimin gizli ayetiydin.

Ben seni taşımaya güç bulamayabilirim,
Ama omuz başına yaslanan bir dua olurum,
Rabbimin göğünde senin için yanarım.

Sevmen gerekmez beni, Nihal’im,
Sadece hatırla:
“Bir vakit benimle susmuştu,
Benim derdimi kalbinde taşımıştı,” de…

Sonra git, gönlün nereye akarsa…
Ama bil:
Bir sevenin hâlâ seni unutmadan
Kendi küllerinin içinde seni bekliyor, Nihal’im,
Ateşten bir sabırla,
Aşktan bir secdeyle…