Biliyor musun,
ben hiçbir zaman senden eksilmedim.
Ne uzaklığın ürküttü beni,
ne sessizliğin üzdü.
Sen vardın ya…
ben hep tamam saydım kendimi.

Bir bakışın yeterdi bazen,
bütün fırtınalar dinerdi içimde.
Bir kelimen değse kalbime,
dünya susar, yüreğim konuşurdu.

Sen öğrettin bana,
sevmek sahip olmak değilmiş,
sevmek bazen susmakmış,
bazen de beklemek, yüreğiyle sabretmekmiş.

Ben seni hissettim,
varlığını en derin yerimde.
Bir duanın içinden geçer gibi geçtin kalbimden,
ve orada kaldın.

Şimdi bil istiyorum;
ne kadar yandım,
ne kadar sustum,
hepsi senden razı olduğumdan.
Seninle değil,
sende buldum sınavlarımı;
ama yine seni seçtim.

Ne kırgınlığım var,
ne sitemim.
Sadece derin bir huzur var içimde.
Çünkü senin her hâlin,
kaderimin bir parçası gibi duruyor önümde.

Bir dua gibi sevdim seni,
ellerim değil, kalbim açıldı göğe.
Ne istedim karşılık,
ne bekledim dönüş.
Sen varsın ya,
ben razıyım sana.

Bak gözlerime…
orada hâlâ seni göreceksin,
kırılmadan, eksilmeden,
sadece biraz daha susarak.
Çünkü suskunluk,
aşkın en derin hâlidir bazen.

Ve şimdi,
buradayım işte, karşındayım;
ne geçmişten kaçıyorum,
ne gelecekten medet umuyorum.
Sen olduğun sürece
her hâlinle güzelsin —
ve ben…
ben razıyım sana.