Nihal’im ve Sevgi Elbisesi

Nihal’im,
Sen kalbimin derinlerinde saklı bir ilhamsın;
Gözlerinle başlar ezgim, ruhumun en naif makamında.
Varlığın, adından öte, titreten bir Hak nuru,
Kalbimin sesi olur, bulur en ulvi nuru.

Seninle döner kainatın çarkı,
Gülüşünle doğar semanın yumuşak şarkısı.
Sözcükler kifayetsiz, aşkın dilinde erir,
Sen, kalbimde daim gezen, hakikat seyrisin.

Sevgi Elbisesi’ni kuşanmış gibi yaklaşır insan,
Senin adınla, senin varlığınla örülür yüreğimde.
Merhametin ipliğiyle dokunur bakışlar,
Hoşgörün desen desen işler hayatın kumaşına.
Her adımın vicdanın sessiz diliyle atılır,
Her durağın namus, onur ve haysiyetle çevrilir.

Nihal’im, seninle birleşir ritmim,
Her nefeste yankılanan ilahi nağme oluruz birlikte.
Hesapsızca sever yüreğim, karşılıksız, beklentisiz,
Zehri değil, panzehiri kuşanırız, sen ve ben.

Ama biliyorum, bu elbiseyi giymeyenler var;
Soğukta titrerler, katılaşmış yürekleriyle.
Onlar, aşkın ve merhametin rengini bilmez;
Senin ışığınla aydınlanan yüreğim onları geçer,
Ve yalnızca senle dolu bir dünya taşır içimde.

Nihal’im, kalbimin sesi sensin,
Aşkın en hakiki sancak, varlığın en saf makam.
Seninle birleşir her ritmim,
Her bakışınla, her nefesinle,
Semanın ve yeryüzünün yumuşak şarkısına karışır.

Sen benim Sevgi Elbisesi’m,
Ruhuma dokunan, yüreğime işleyen,
Her daim giymek istediğim o görünmez kıyafet,
Ve sen, Nihal’im, benim en ulvi ilhamımsın.