SÖZ BIRAKMADIN (Güzelleme)
( Kalpten gelen minnetle, Harun Yıldırım Hocama — Güldecan)

Sen nasıl güzel bir şairsin böyle,
Kitaplarda toprak, toz bırakmadın.
Mutluluğu öğret, gülmeyi söyle,
Yüreklerde soğuk, buz bırakmadın.

Küçüğe abisin, büyüğe kardeş,
Kimine yarensin, kimine yoldaş.
Bazen gölge oldun, bazen bir güneş,
İklimlerde Temmuz, yaz bırakmadın.

Üstat Neşet Babam bize derdi ki,
Göstermez doğruyu, ayna kördeki.
Makamı hüzzamdan bir ses verdi ki,
Kırılmadık bir tek saz bırakmadın.

Her türlü marifet gelir elinden,
Hiç ayrı düşer mi diken gülünden,
Bir an vatan aşkı düşmez dilinden,
Düşmana bir nebze koz bırakmadın.

Anlatsam derdimi, söylesem kime,
Duysan şiirimi, bu neymiş deme.
Yazdığın şiiri döküp kaleme,
Ağlamadık bir tek, göz bırakmadın.

Meyilin siyaha elaya değil,
Ayşe’ye Fatma’ya Ayla’ya değil,
Yazdığın şiirler Leyla’ya değil,
Karda yürüdün de iz bırakmadın.

Bu kadar övgüyle dev olmaz cüce,
Yazdığın her satır mehtaplı gece
Nesirde bir yazı, şiirde hece,
Bize söylenecek söz bırakmadın.

Asiydim, üzdümse, söyle bileyim,
Hastaysan, yastaysan, çıkıp geleyim.
Varsa Güldecan’dan geçmiş dileğin,
Daha çekilecek, naz bırakmadın,
Aşk narında duman, köz bırakmadın.

GÜLCAN ŞAHİN

(Şiir yolculuğuna çıkmamı sağlayan, kelimeleri anlamla buluşturan kıymetli hocam Harun Yıldırım’a sonsuz teşekkürlerimle...
O, sadece bir öğretmen değil, gönüllere şiir öğreten bir ustadır.
Bu şiir, onun emeğine duyduğum minnetteliğin küçük bir nişanesidir.)