Bu şiir… sanki gecenin tam ortasında, herkesin uyuduğu bir anda fısıldanmış gibi...
Yorgun,ama sıcak bir nefes taşıyor. Kırgınlıkla huzurun, teslimiyetle arzunun birbirine karıştığı bir yerden konuşuyor sanki.
Her dize, içten içe yanmış bir kalbin külünü savuruyor ama o küllerin arasında hâlâ bir ışıltı var ,bir şarkı kadar yumuşak, bir yara kadar sessiz...

“benden olsun bu yorgun şarkı” derken sanki birine değil, kendine bir armağan veriyorsun gibi.Çünkü bazen insan sadece kendine dayanabiliyor, kendi içindeki sesten başka kimseye güvenemiyor...

“herkesin uyuduğu bir an dinle”
bu cümle, yalnızlığın en saf hâlini anlatıyor. Sessizliğin içinde bile biriyle konuşmak istemek, işte orada başlıyor o ince sızı...
“ben ay ışığında dans eden kız” diyen biri, artık sadece sevilmeyi değil, var olmayı da öğrenmiş olmalı.
Ama sonunda, “sen bana bak / benimle ninni ol / ben bebek...” derken, yeniden doğmak istiyor.
Yani aşk burada bir yara değil artık ,bir rahim gibi, içine yeniden alıyor insanı...
Bu şiir,kırılmış bir kadının, kendi içindeki müziği yeniden duyma anı ve ne kadar yorgun olursa olsun, hâlâ söyleyecek bir şarkısının var olduğunun fısıltısı...
ve sessizliği bile kıskandıracak kadar güzel...

saygımla şairim.