Saygıdeğer ustam merhaba..

“Beyannamem” sadece bir şiir değil, insanoğlunun kendi vicdanına sunduğu en yalın itirafname…
Mali değil, manevi sorumlulukla yazılmış bir iç dökümü bu ustam.
Kimi servetini bildirir, siz yaralarınızı bildirmişsiniz;
kimi neyi var diye sayar, siz neyi kaybettiğinizi göstermişsiniz. Gönülden tebrik ediyorum..

“Gönül ovası, yalnızlık apartmanı, üç beş hüzün, bir dem sabır, bir avuç şiir...”
Bu dizeler, insanın kalbini dolduran her boşluğu ölçen bir cetvel gibi.
O kadar tanıdık, o kadar bizden…
Sanki her mısrada, kendi defterimizdeki eksik sayfalar tamamlanıyor.

Şiirinizde ironiyle harmanlanmış bir bilgelik var:
hayatın bürokratik soğukluğuna karşı kalbin sıcak imzası.
Resmî beyanların aksine, burada bir “kalem değil yürek” işlem yapıyor.
Her kıta, insan ruhunun hesap kalemlerini yeniden yazıyor:
Kimi dert, kimi sabır, kimi aşk, kimi vefa olarak.

“Hallice olsam da iç güveysinden
Farkım yok hanede yük gemisinden...”

Bu iki dize, ömrünü sırtında taşıyan her insanın aynası.
Alaycı bir gülümseme var orada ama içinde sessiz bir yorgunluk gizli.
Bir yandan kendine gülen bilge bir adam, diğer yandan içten içe ağlayan bir kalp.

“Dert duvar içinde sebepsiz yoklar
Geçin onu ağlamazmış erkekler...”

İşte burada şiir, toplumsal kabuklarını kırıyor.
O kadim söz var ya; “ağlamaz erkekler” siz o duvarı kelimelerle delmişsiniz.
Bu dörtlük, sadece bir sitem değil; erkekliğin içindeki çocukluğa, kırılganlığa, özlem ve pişmanlığa açılmış bir pencere.

“Damarıma akan sel beyannamem” derken,
duygunun en saf hâlini damara, yani hayata bağlamışsınız.
Artık bu beyan, bir dosya değil, bir damar atışı haline geliyor.

Şiirin sonunda imzanızı koyarken bile tevazu gizli:
“Varislere bıraktığım sadece Delibal mahlasım, mal beyannamem.”
Bu, bir kalemin vasiyetnamesi gibi.
Ne ev, ne arsa, ne döviz…
Bir tek “mahlas” yani kimliğin özü, kalemin onuru.

Ustam,
Bu şiir, modern dünyanın tüm çürümesine karşı bir vicdan beyannamesi.
Kaleminizle insanlığın iç denetimini yapmışsınız.
Bu satırlarda hem mizah hem felsefe, hem de sessiz bir teslimiyet var.
“Devlet değil, gönül devleti” diyorsunuz ya;
işte orada bütün insanlık toplanıyor.

Siz yazdıkça, kelimeler sadece anlam taşımıyor,
birer tanık, birer vicdan parçası oluyor.
Ve ben, yüreğimle söylüyorum:
Bu şiir, artık sadece sizin değil, hepimizin hâl beyannamesi.

Saygı ve hayranlıkla,
Peri Feride