0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
42
Okunma
Nihal’im ve Gökyüzünün Çatlağı
Aşk, bir zeytin dalıydı Nihal’im’in elinde—
kırılgan ama köklü.
Toprağa dokunurdu, sessiz ve sabırla.
Ama gökyüzü çatladı o yıl,
bulutlar değil,
kin yağdı insanların üzerine.
Nihal’im, sen bir yankıydın,
boş vadilerde süzülen rüzgar gibi.
İkna değil, uğultu konuştu;
söz değil, slogan kazandı.
Ve gönüller,
bir meşale gibi yanmak yerine
soba borusu gibi dumana boğuldu.
O günden beri…
hakikat yürür, çıplak ayakla çamurda,
hile ise jilet gibi tıraşlı,
asfaltın üstünde kayar.
Ama unutanlar için söyle, Nihal’im:
her zafer, sonsuzlukla ölçülmez.
Pasla kaplanır sonunda,
nefretten dövülmüş her mızrak.
Ve sen, Nihal’im,
yine de bir zeytin dalı gibi
uzanırsın göğe;
karanlık ne kadar kalın olursa olsun,
senin ışığın toprağı delip geçer.
