BİYOLOJİK İLAHİYE

(Nihali Tarz’da Bedenin Poetikası)

I. SAÇLARIN TUZU

Saçların tuzu,
Gece terinin kutsal kristali —
Her tel, karanlıkta parıldayan bir samanyolu.
Kokun;
Toprak ananın rahminden sızan nem,
Çiğ tanelerinin şafakla dansı...
"Ey insan! Sen toprağın soluyan çiçeğisin."

II. NEFESİN RİTMİ

Ciğerlerinde şiirler saklı —
Her nefes alış; rüzgârın dağlara vurduğu beste,
Veriş; denizin göğe bıraktığı dua.
Dudakların arasından kaçan buhar,
Bir çocuğun camı çizdiği resim...
"Soluk almak, evrenle aynı nabzı tutmaktır."

III. ELLERİN HARİTASI

Parmak izlerin;
Kaderin kıvrımlarında kaybolmuş ırmak yatakları.
Avuç içlerin — sıcak, nemli, yaşayan toprak.
Tırnakların ay ışığında büyüyen filizler...
"Dokunmak; bir kalbi yeniden inşa etmektir."

IV. GÖZ BEBEĞİNDE KALAN

Kirpiklerin toz tutmuş kelebek kanatları —
Her kırpışta dünyayı yeniden yaratırsın.
Göz akın; bulutsuz temmuz göğü,
Bebeğin; kuyuya düşmüş ayın aks-i sadâsı...
"Bakışın, tenime işleyen sessiz bir mırıltıdır."

V. NABZIN GİZLİ DİLİ

Şakaklarında vuran damar;
Zamanın tokmağı, ölümün dans ettiği davul.
Her atış; kök salmış ağacın toprağa fısıldadığı sır,
Kan; kırmızı bir nehirde yüzen antik hikâyeler...
"Sen ki; etin ve ruhun savaşında barış çiçeğisin!"

SON İNSANİ MUCİZE

"Ey Nihal!
Bedenimiz;
Kırılgan kilden örülmüş bir tapınak,
Ama her hücrede kâinatın şarkısı saklı.

Terin buharlaşırken —
Göğe yükselen ilkel bir dua,
Tırnağın kırılırken —
Dünyanın sonundaki çatlak...

Bizi özlenen kılan;
Tenin geçiciliğinde saklı sonsuzluk tohumudur.
Çünkü insan;
Tozun yıldıza,
Terin duaya,
Nefesin rüzgâra dönüştüğü
O kutsal andır."

NİHALİ TARZ İMZASI

Biyoloji; şiirin laboratuvarı,
Fizyoloji; ruhun kimyasıdır.
En insanî özlem;
Bir cildin sıcaklığında kaybolmaktır.