Benim Kadar Değil hüznün

​Çok üzgünüm dersin ya, bil ki benim kadar değil,
Okyanusun dibinde bir sessizlik var bende, tarif edilmez.
Senin hüznün bir bulutsa, benimki gökyüzü,
İçimde birikmiş keder, binlerce yıllık bir miras.

​Kaç kere yutkundum ben o kederin zehrini,
Kaç gece yıldızları saydım, sabahı getirmedim.
Her anı bir çığlık olan bir boşluk var yerimde,
Öyle bir boşluk ki, sen görsen nefesin kesilir.

​Ağır bir yorgunluk bu, omuzlarımdaki yük değil,
Ruhumun katmanlarına işlemiş, çıkarılmaz bir iz.
Güneş doğsa bile bende hep alacakaranlık,
Gölgelerle dans ediyorum, sönmüş bir kandilin izinde.

​Herkesin bir yarası vardır, derler, inanma buna.
Benim yaram benden büyük, bir şehir kadar geniş.
Her sokağı çıkmaz, her köşesi kanlı bir anı,
Ve ben o şehrin yalnız bekçisiyim, suskun, kimsesiz.

​Bir şarkı başlar bazen, tanıdık bir melodi,
O an bir kuyuya düşerim, dipsiz, ışıksız.
O notalar çivi gibi çakılır kalbime,
Çünkü her tını, senden kalan bir vedanın sessizliği.

​Acı çekmek dedikleri, bir sızıdan ibaret mi sanırsın?
Hayır, o bir volkanın patlamasıdır içimde her gün.
Dışarıya dumanı çıkmaz, yanardağ kendi içine akar,
Ve ben her seferinde yeniden küle dönerim, görünmeden.

​Gözyaşım bitti benim, artık içime yağıyor yağmur,
Ruhumun toprakları çamurlu, bataklık, verimsiz.
Yeşeren tek şey keder, boy veren tek duygu hüzün,
Gönlümde açan çiçekler bile simsiyah, renksiz.

​"Zaman her şeyi iyileştirir," derler ya, yalan,
Zaman sadece alıştırır, acının keskinliğini köreltir.
Ama o küt acı, derinlerde bir taşa dönüşür,
Her nefeste varlığını hissettirir, kaybolmaz, yitirilmez.

​Senin üzüntün bir anlık rüzgâr olabilir, geçer,
Beni vuran fırtına, yıllardır süren bir kasırgadır.
Her kış, bir önceki kıştan daha soğuk gelir,
Benim kaderim bu, hep üşümek, hep titremek...

​Şimdi sana nasıl anlatayım bu dipsiz kederi,
Hangi kelime yeter ki, ruhumdaki depremi tarif etmeye?
Gecenin en siyahında, tek başıma kaldığımda,
Anlarsın belki, benim kadar değil diye...

​Senin "çok üzgünüm" dediğin ne ki, benim normalim,
Yaşamak benim için, kederin her tonunu tatmak demek.
Son bir damla yaşım kalsaydı, onu da sana verirdim,
Gör diye, hisset diye, bu derin, bu büyük, bu sonsuz elemi.

​Ve ben, bu hüzün denizinde yüzen yorgun gemi,
Ne liman bulabilirim, ne de karaya çıkacak gücüm var şimdi.
Ömrümün her sayfasında kalın harflerle yazılı:
"Benim Kadar Değil Diye Bir Hüzün, Bir Acı, Bir Keder."