​Gök gürlesin sesinde, huzur yüzüne uğramasın,
Kırdığın her bir umut, boğazında düğümlensin.
Dünya geniş olsa da sana bir karış yer kalmasın,
Mazlumun ahı varken, gölgen bile silinsin.
Zulme kalkan o parmaklar, tuttuğun el kırılsın.

​Hangi masumun düşü kaldıysa o avucunda,
Bin yıllık bir karanlık başlasın tam ucunda.
Adalet er ya da geç, bekler yolun sonunda,
Attığın her bir adım, ayağına dolansın,
Haksızlığa uzanan, tuttuğun el kırılsın.

​Sanma ki yanına kalır bu hoyratça vuruşun,
Kurşundan ağır olur bir yetimin sitemi.
Yıkılsın sarayların, bitsin bu mağrur duruşun,
Kurusun pınarların, kesilsin yaşam demin,
Zalime yoldaş olan, tuttuğun el kırılsın.

​Vicdan bir kara kutu, açılınca yakar seni,
Kendi ateşinle yan, kimse duymasın feryadını.
Toprak bile kusmasın senin o soğuk tenini,
Tarih bile silsin, unuttursun adını,
Kalleşliğe sarılan, tuttuğun el kırılsın.

​Bir ah bin dağı devirir, sen kendini ne sandın?
Gül bahçesini yakıp, küle mi sevdalandın?
Şeytana biat edip, kendi nefsinle kandın,
Tutunduğun o dallar, kökünden parçalansın,
Zulmün izini taşıyan, tuttuğun el kırılsın.

​Yarın güneş doğunca yüzün kapkara kalsın,
Dost dediğin her gölge seni sırtından vursun.
Kimin canını yaktıysan, o yangın seni sarsın,
Zaman senin aleyhine, durmadan dönüp dursun,
İhanete uzanan, tuttuğun el kırılsın.