Her sabah öldüm
öldüm
dirildim yıllarca

Ama bu sabah,
yağmurun ninnisiyle —
yeniden doğdum sanki
kendi sessiz külllerimin arasında

İçimde yıllardır susan bir dere vardı
ve artık o kendi yolunu buldu
yavaşça

Oturdu taşları yerli yerince

Kalbimin kırık aynalarından yüzüme baktım bir ara
Her parça bir anı
her çatlak bir hatırlatmaydı sanki bana

O anda anladım ki
ben sandığım ben
aslında kendi sesine dönmeye çalışan bir yankıymış aslında

Bir sabah, taşlı sokaklarda
adımlarım karşılık verdi yoluna

Sessizlik içimde bir yokuş gibi duruyordu
Verdiğim her nefes
sanki unuttuğum bir melodiyi uyandırıyordu

Açıldı içimin mahpusları
Yıkıldı kalbimin duvarları

Düştüm
Düştüm
Düştüm

Düştüm gönüller dehlizine

Yıkıldığım yerden filizlendim sonra
Meğer bazen düşmek demek
toprağın seni yeniden sarması demekmiş

Artık korku bana yabancı
yalnızlık düşman değil

İçimdeki çatlaklardan binlerce ışık sızıyor
Her biri ayrı bir renk
İnsanın insanla dansı gibi
Bambaşka bir armoni

Ve bir sabah uyandım
Aylardan ekimdi
ellerim toprağa benziyordu

Uzun zamandır unuttuğum bir şeydi bu
dokunmanın ağırlığını hissetmek gibi

Rüzgâr saçlarımı okşuyor
köklerim yeniden kıpırdıyordu

Ruhum / bedenim kendi ağırlığını fark etti yeniden
yorgundu
ama sadeydi

Eskiden susan sözlerimi kağıda yazardım
artık toprağa fısıldıyorum

Sessizlik düşman değildi
bazen en doğru cevaptı
suskunluk insana

Yıkıldığım taşlar hâlâ duruyor orada
ama üzerlerinden otlar filizlenmiş

Demek ki acı da bir tohum taşıyor içinde

Artık acelem yok
Her adımı ölçerek atıyorum
Her nefeste kim olduğumu yeniden hatırlıyorum

Kırılmadan büyümek mümkün değilmiş
Ama büyüyen hiçbir şey
eskisi gibi kalmazmış anladım

Ben de kalmadım
Bir ağacın damarları gibi
Kendi yolumu buldum sonunda

Ve artık biliyorum
benlik dediğimiz şey
kendine dönmek değilmiş
kendini yaşamaktan geçiyormuş meğer!

Özlem SA BA