Şair Ölür II –

Kağıt kesiği bedenimde derin bir iz bırakır,
Dikiş tutmaz hâlâ,
Ve her nefesim bir fırtına gibi çarpar içime.

Ben ellerimi şiirlere tuttum, titrerim,
Her harf, her hece omuzlarımda bir ağırlık taşır,
Ve ben sarsılan bedenimle yazmak zorundayım.

İmgesiz hedefler benim düşüncelerimin karavanı olur gecenin ortasında,
Sessiz yollar bilinmeyen rüzgârlarla doludur,
Ben her adımda kayıp bir hayalin gölgesini takip ederim,
Hiçbir hece boşa düşmez,
Vurur, dokunur, iz bırakır ruhumun derinliklerine.

Göğsümün sol yanından süzülen hüzünler
Sayfalara dökülür,
Kâğıt kesiği umutlarım gibi ince ve keskindir,
Ama ben her damlayı, her izi
Bir şiirin doğumu gibi görürüm.

Her mısra benim yaramdadır,
Her dize benim çığlığımdır,
Ve ben bu sessiz çığlığın ortasında
Şair olmanın hem lanetini hem kutsallığını taşırım.

Kelimelerim gecenin karanlığında birer fener gibi yanar,
Ben onları yakalarken kaybettiğim her anıyı hatırlarım,
Her kayıp, her yara
Bir mısra olarak düşer sayfalara,
Çünkü yaşam bazen yalnızca benim dizelerimde nefes alır,
Her nefesim bir direniştir, bir varoluş, bir çığlık.
Ve rüzgârın getirdiği unutulmuş melodiler
Benim dizelerimle sessizce konuşur.

Sarsılan kalbim bir deniz gibi taşar,
Kâğıtlara dökülen her damla
Benim uzaklara yol alan ama hiçbir limana ulaşamayan gemim olur.

Kaç mısra yazdım,
Kaç heceyle kanattım yüreğimi?
Her sayfa bir kayıp şehir gibi,
Ve ben şair olmanın yüküyle
Kendi kâbuslarımı kâğıtlara dökerim.

Tüm umutlarımı, tüm kırıklarımla birlikte bırakırım sayfalara,
Düşer, savrulur, yerle bir olur her şey,
Ama ben bilirim ki şiir sonsuz bir nefes gibi yaşamaya devam eder.

Ve işte…
Ben bittim,
Bedenim çökmüş, ruhum yorgun,
Kelimelerim, kanayan damarlar gibi sayfalara akar,
Her harf bir parçadır içimde kırılan,
Her hece bir çığlık gibi,
Ve ben, her mısrada biraz daha savrularak
Kendi sessiz ölümümü yazarım.

Ama şiir bitmez.
Çünkü şiir, benim ölümümü de yutar,
Ve sonunda,
Şiirde yine bir şair ölür…

09 Eylül 2025
Bodrum / Şair Ölür
Hüseyin Erdinç