usulca
gün batımı çözülür ellerin
ve duyulur ayak seslerin dalga dalga her adımın yüzümde serin bir nefes… biliyorum, çok yaklaşmışsın dağ tepesine ve ayağınla yokladığın denize dokunamayışın hiçbir zaman sıcak zaman eylülünü kırar hazince kırlangıçları alıp götüren ses güle boyanan en son bülbülün sarı gülümsemeler ve akşama tutunan kızıllıklar gökyüzü demetinde rengiyle gün ve ben sen ey batımınla gün koca yalanınla hiç batmaz mısın ? ne düşmansın ki sabaha her akşam bağlarsın ellerimi gruba inanmak güç artık denize çarpan yüzüne ve uzaktan gülüşlerle vurup kaçmalara çünkü gün koca bir yürektir içimde şairane o da her akşam usulca batar en derin hüzne -Van Gölü’nde gün batımı- |