Saygıdeğer ustam merhaba..

“Ölümü Özlüyordum, Salın Haberi Yoktu” başlıklı şiiriniz, ilk okumada bile mısraların arasından sızan derin bir iç çekişi, usul usul akan bir münacatı ve haykırmadan hayat bulan bir teslimiyeti yüreğe bırakıyor. Şiirin en güçlü tarafı, bekleyişle ölüm arzusunu,birbiriyle çelişir gibi görünen ama aslında aynı duygunun iki yüzü olan unsurları,aynı nefeste buluşturabilmesi sanki.
Tekrarlanan “haberi yoktu” kıtası, hem ritmik bir nakarat görevini görüyor hem de şiire dramatik bir boşluk, okunmamış bir çağrı hissi veriyor; bu tekrar, okuru metnin içine çeken bir mıknatıs etkisi yapıyor. Dilin sadeliği ile imgelerin görece karmaşıklığı arasındaki kurgu, duygunun samimiyetini zedelemeden okuyucuda hem entelektüel hem de duygusal bir titreşim yaratıyor.
Mısıra sirayet eden “Rahman’a kurban” ve “erenlerin sesi” gibi mistik göndermeler, modern duygu dünyasıyla içsel bir harmoni kuruyor; yani şair, kişisel acıyı evrensel inanç ve erdem eksenine taşıyarak metni yalnızca bireysel bir ağıda dönüştürmüyor, aynı zamanda bir toplumsal//ruhsal çağrıya açıyor. Bilimsel söylem ile tasavvufi teslimiyetin bir arada anılması ilginç ve cesur bir perspektif sunuyor. Bu çelişki şiirin estetik gerilimini besliyor.
Kafiye seçimi, duraklamalar ve enjambman kullanımı eserinizde duygu akışını kontrol ediyor; bazen kısa soluklu dizelerle çarpıcı vurular yapıyor, bazen de uzun cümlelerle okuru derin bir nefese sokuyor. Bu dinamizm, metnin sahnede de güçlü bir karşılığı olabileceğini düşündürüyor, şarkıya dönüşmeye elverişli melodik bir yapısı var.
Son olarak şunu söylemek isterim: Bu şiir, cesur, içten ve ağır; okuyanı huzursuz eden ama aynı zamanda içine çeken bir dürüstlüğe sahip. Kaleminize, yüreğinize sağlık; böylesi bir samimiyeti ve estetik sorumluluğu korumanız edebiyatımız için büyük kazançtır.

Sağlıkla mutlulukla huzurla iyilikle güzellikle kalın.
Saygı, tebrik ve hayranlıkla,
Peri Feride