Gölgem düşer duvarlara sessizce,
Kalbimden kopan bir parça gibi,
Sana dair her an, bir yıkıntı sessizce.

Rüzgârda savrulan saçlarını ararım,
Ama ellerim boşlukta dolaşır,
Gözlerim hâlâ senin izini taşır.

Gecelerden ördüm sessiz duvarımı,
Her yıldız bana adını fısıldar,
Kalbim kırık, hâlâ seni arar.

Bir zamanlar gülen gözlerin vardı,
Şimdi karanlıkla boğuşuyor yüzüm,
Sana dair kalan sadece kırık gölgem.

Adım adım yürürken boş sokaklarda,
Her köşe bir hatırayı yakar,
Sensizliğin izi düşer geceme karanlıkta.

Bir bakışın çaldı ruhumun en derinini,
Bir gülüşün yaktı içimde fırtınayı,
Kırık gölgem kalakaldı yalnızlığın içinde.

Rüyalarda bulurum seni hala,
Ama elimden kayıp gider zaman,
Karanlıkta yalnızlık tek arkadaşım bana.

Söylediğin sözler birer zincir gibi,
Kalbime kazındı, çıkmaz oldu,
Her hatıra bir yara, her yara bir iz.

Ay ışığı vurur pencere kenarına,
Gölgem titrer, adını anar,
Sensizliğin rengi siyah, acısı derin.

Bir fısıltı düşer kulaklarıma geceden,
“Ne yaptın bana?” diye sorar içim,
Kırık gölgem titrer, saklanır her heceden.

Zaman geçse de izlerin silinmez,
Kalbim hâlâ senin adınla çarpar,
Gecenin ortasında yalnızlık büyür.

Bir damla gözyaşı düşer koca şehrin ortasına,
Sana dair her an bir külleri taşır,
Kırık gölgem titrer, sessizlikle yarışır.

Sana baktığım her aynada bir parçan var,
Ama elimi uzatsam dokunamam sana,
Gölgem kaldı, sen gittin, kaldı karanlık.

Bir umut düşer geceme sessizce,
Ama kaybolur sabahın ilk ışığında,
Kırık gölgem hâlâ seni arar gizlice.

Kalbimde bir fırtına, gözlerimde yağmur,
Her hatıra bir çığlık, her çığlık bir yara,
Kırık gölgem yürür yalnızlıkla omuz omuza.

Ve işte buradayım, hâlâ yanıyorum,
Sensizliğin içinde kaybolmuş bir ruhum,
Kırık gölgemle sessizce seni bekliyorum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(17 Eylül 2025)