Gecenin koynunda yandı bütün hayaller,
Alevin bıraktığı izler kaldı ellerimde.

Bir zamanlar sıcak olan sözler,
Şimdi kül gibi dökülüyor dudaklarımdan.

Adın rüzgârla geldi,
Bir koku, bir anı, bir yara.

Gözlerimde seni ararken
Sokaklar sessiz bir ağıt fısıldıyor.

Her hatıra bir küf kokusu,
Karanlıkta kaybolan bir zaman dilimi.

Kalbim, bir yangın sonrası enkaz gibi,
Dökülen taşlarda hâlâ senin adın okunuyor.

Bir bakışınla çöktü dünyam,
Sana dair her şey birer küllendi şimdi.

Dudaklarımda isyan,
Gönlümde bir sızı,
Ve içimde bir boşluk.

Bir gün dönsen bile,
Küllerimden hangi ben çıkar?

Gecelerden topladım kırıntılarını,
Ve sensizliğe yemin ettim.

Bir adım atsam, ardımda sadece izler,
Senin yokluğun gibi sessiz ve derin.

Kalbimde sakladım acını,
Sana dair kalan her parçayı.

Gözlerimde kayıp bir şehir,
Adını unuttum sandım,
Ama her köşe hâlâ seni hatırlıyor.

Kül ve iz…
Ve ben, hâlâ yanıyorum
Sana ait bu dünyada.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(16 Eylül 2025)