Gecenin sessizliğinde senin adını fısıldadım,
Gölgelerle konuştum, cevap vermediler,
Yalnızlığımın derinliğinde kayboldum.

Ay ışığı pencereyi okşarken
Her köşe senin yüzünü hatırlattı bana,
Ve gölgeler, gizlice ağladılar.

Sokak lambaları titrek bir üzüntüyle yanarken,
Adım adım yürüdüm boş caddelerde,
Gölgelerle konuştum, seninle konuştuğum gibi.

Bir zamanlar sıcak olan ellerin
Şimdi rüzgârın içinde kayboldu,
Gecemden düşen her yıldız senin izindi.

Kalbim, sessiz bir şehre dönüştü,
Her bina bir hatırayı saklıyor,
Gölgelerle konuştum, cevap vermediler.

Bir gülüşün çaldı ruhumu gecenin ortasında,
Bir bakışın yakıp geçti umutlarımı
Ve ben yalnızca gölgelerle konuştum.

Rüyalarda seni aradım,
Ama ellerim boşlukla doluydu,
Sessizliğin içinde gölgeler fısıldadı.

Her şarkı sana dair bir ağıt gibi,
Her nota bir iz, her iz bir yara,
Gölgelerle konuştum, sensiz kaldım.

Sokaklar sessiz, ama senin sesin var,
Kalbimde yankılanan bir fırtına gibi,
Gölgelerle konuştum, cevap vermediler.

Bir damla gözyaşı düşerken toprağa,
Her iz senin adını taşıyor
Ve ben gölgelerle konuştum, seni anlattım.

Zaman geçiyor, ama izlerin silinmez,
Gecenin ortasında seni hatırlıyorum,
Gölgelerle konuştum, sen yoksun hâlâ.

Bir umut düşer yavaşça kalbime,
Ama kaybolur sabahın ışığında,
Gölgelerle konuştum, cevap vermediler.

Sensizlik bir ağıt gibi sarar bedenimi,
Her nefes bir hatıra taşır içimde
Ve ben gölgelerle konuştum, sessizce.

Gecenin ortasında yalnız yürürken,
Bir fısıltı duydum kendi içimden,
Gölgelerle konuştum, seninle konuştum gibi.

Kalbimde kırık bir şehir taşıyorum,
Her köşe bir sen, her taş bir iz
Ve ben gölgelerle konuştum, hâlâ seninle.

Ve işte buradayım, geceyle sarmaş dolaş,
Gölgelerle konuştum, seni bekledim,
Sessizliğin içinde kaybolmuş bir ben kaldı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(17 Eylül 2025)