Korkunun Ardından

Kavga dediğin şey ne ki aslında?
Bir kelimeyle başlayan,
bir kelimeyle bitebilecek kadar küçük.
Ama biz, o küçücük şeyi
büyütüp ömrümüze gömülüyoruz.

Gururla susuyoruz,
inatla bakmıyoruz,
inatla sevmiyoruz gibi yapıyoruz.
Ama içimizden geçen başka:
“Keşke sarılsak.”
“Keşke barışsak.”
“Keşke hiçbir şey olmamış gibi devam etsek.”

İşte o “keşke”,
hayat boyu insanı öldüren kelimedir.

Ben geceleri,
başımı yastığa koyduğumda
hep aynı ihtimali düşünüyorum:
Ya gözlerimi açmazsam sabaha?
Ya da sen açmazsan?
Ve biz,
dargınlığımızı kucağımıza alıp
ölüme öyle mi çıkarız?

İnan bana,
bundan daha büyük bir korku yok.

Çünkü ölüm dediğin kapı,
her an çalınabilir.
Biz o kapının önünde beklerken
bir “özür”ü saklamak,
bir “affet”i yutmak,
bir “seviyorum”u geciktirmek…
işte asıl ihanettir hayata.

Ben yaşarken bile
bazı anların mezarını kazdım içimde.
Baktım, söylemediğim cümleler
benden büyük mezar taşları gibi dikildi kalbime.
Ve anladım:
Asıl yük, toprağın altında değil;
insanın içinde gömülüdür.

Şimdi sana söylüyorum:
Benim ellerim titriyor,
çünkü ben senden dargın ayrılmak istemiyorum.
Ben senden dargın yaşlanmak istemiyorum.
Ben senden dargın ölmek istemiyorum.

Ne olursa olsun,
bir kelimemiz barış olsun.
Bir tebessümümüz,
bir bakışımız barış olsun.

Çünkü hayatın en sert gerçeği şudur:
Ölümden kaçamayız,
ama pişmanlıktan korunabiliriz.

Ve ben,
seninle barışmadığım bir anda ölürsem,
bütün şiirlerim susar,
bütün kelimelerim yiter.

Hiç mi korkmuyorsun?
Ya dargın ölürsek?
Hüseyin Erdinç