“Bu Sabah da Şiir Yazalım”

Hep ben mi şiir yazacağım,
Bu sabahta sen de yaz, olmaz mı?
Güneş yine aynı yerden doğdu,
Aynı sessizlikle uyandı sokaklar.

Kuşlar, balkonun kıyısında serzenişte,
Sanki bekliyorlar senden bir mısra.
Ben kahvemi koyarken fincana,
Sen bir harf döksen olur ya.

Bu sabah, kelimeler uyanmak istiyor,
Dizeler diz çöküyor ayak ucuna.
Kâğıtlar bembeyaz, ama sabırsız,
Kalem ise sabrın ucunda.

Hep ben mi anlatacağım içimdeki fırtınayı?
Hadi sen de çöz kalbinin kör düğümünü.
Birlikte yürüyelim bu sözcük yolunda,
Benimle konuş, içinden dökülsün gülümseyişin.

Belki rüzgâr olur cümlelerin,
Belki yağmur olur, serin serin…
Ama yeter ki sen de yaz bu sabah,
İçimiz birlikte aksın, serbest kafiye misin?

Dün geceden kalan bir düş varsa elinde,
Onu da getir, koy bu şiirin yanına.
Birlikte yıkayalım satırları uykudan,
Taze sabah gibi koksun dizeler.

Ben bir heceyim belki,
Sen bir uyak…
Eksik kalırız ayrı ayrı,
Birlikte şiir oluruz ancak.

Hep ben mi şiir yazacağım?
Bu sefer senin kaleminde tutsun sabahı.
Ben susayım biraz, sen anlat.
Yalnızlık da paylaşılınca azalmıyor mu zaten?

Haydi, bu sabah da şiir yazalım.
Sen başla, ben tamamlayayım bu kez.
Çünkü şiir, iki kişilik bir sessizliktir bazen.
Ve bazen de bir bakış kadar sade.
Hüseyin Erdinç