Otuzuncu Harf

Dilin, en kırık yerindeyiz şimdi.
Bir fiilin intiharı gibi,
düşüyoruz anlamdan yavaş ve eksik.
Gecenin kenarına ilişmiş bir bağlaç gibi de,
birbirimize tutunamıyoruz artık.
Bir harf kadar bile
yerimiz yok hiçbir hikayede.
Ne başımız büyük harf
ne de sonumuz noktalanmış.

Aramızda,
konuşamayan kelimeler dolaşıyor.
Üzerimizde devrik imgelerle
örtülü bir gece...
Birbirimizi,
geçmiş zaman kipine kitlemişiz.
Dil bilgisini terk etmiş
bir zamirdik belki.
Belki de,
bir cümleden kovulmuş
iki harftik seninle
yan yana gelince telaffuzu yara yapan.

Sen, hep geç kalmış
bir özne gibi duruyorsun
cümlenin tam ortasında.
Bir fiil bulamıyorum artık
bizi çekime sokacak.
Bedenimde kırık bir ünlü gibi,
dolaşıyor sessizliğin.
Gözlerin, bir imla hatasının
içinden bakıyor sanki.
Üstü çizilmiş anlamlar
geçiyor aramızdan satır satır.

Zihnim, paranteze alınıyor
ellerin olmadan.
Her düşüncem,
bir dipnotla boğuluyor.
Hiçbir alfabe,
bana yokluğunu heceleyemiyor.
Susmanın çoğul halindeyiz seninle.
Sessizliğin,
farklı yerlerinden susuyoruz.
İki ayrı sayfada,
aynı kelimenin gölgesine sarılıyoruz.
Otuzuncu harften geriye
devrik biz kalıyoruz.


04.07.2025 / 00.10
Gökçe KIZILDEMİR